محل کار استودیو NAAW یک بلوک مسکونی کارگران راه آهن شوروی سابق را به رستوران فیکا در آلماتی، قزاقستان تبدیل کرده است و ویژگی های اصلی ساختمان دهه 1950 را حفظ کرده است.

مطابق با استودیو NAAW، این رستوران با تقابل تزئینات اصلی با جزئیات بازیگوش و معاصر که از محیط آلماتی اطلاع داده شده است، زمینه اجتماعی خانه کارگر ترک سیب را دوباره بررسی می کند.

الویرا باکوبایوا، یکی از بنیانگذاران NAAW به Dezeen گفت: “ما می خواستیم اطمینان حاصل کنیم که فضای داخلی میراث دوران استعمار را رمانتیک نمی کند، اما در عین حال آن را انکار نمی کرد.”

زمانی که قالب‌ها و سرستون‌های اصلی سقف را در وضعیتی فرسوده در زیر پانل‌های سقف کاذب صاحبان گذشته یافتیم، تصمیم گرفتیم بدون بازسازی کامل، آنها را حفظ کرده و دید را به نمایش بگذاریم.»

پس از کوتاهی مشتری برای یک کافه که به عنوان یک فضای شهری نیز عمل می کند، استودیو فضای داخلی را برای کاهش اصطکاک با منظره خیابان باز کرد.

باکوبایوا توضیح داد: «ویژگی کلیدی این مکان باز بودن آن است. ما می‌خواستیم از طریق فقدان دیوارهای غیرضروری، نانوایی باز، صندلی‌های جادار و پنجره‌های بزرگ، آن را به گسترش شهر تبدیل کنیم.»

برای حمایت از این امر، مصالح کف از بیرون، از ایوان وارد می‌شود و از تمام اتاق‌ها عبور می‌کند و یکپارچه به داخل بار می‌ریزد».

پایان‌ها عمدتاً از ترازو خاکستری روشن، دیوارهای سفید و بتن ساختاری لخت در برابر لهجه‌های چوب سدر و رنگ‌های تند تشکیل شده است.

با پیروی از هندسه دهانه‌های اصلی، پنجره‌های زاویه‌دار با نشیمنگاه گوشه‌ای در طول رستوران قرار دارند و با شیشه‌های جدا نشده برای از بین بردن بیشتر مرز داخلی و خارجی نصب شده‌اند.

استودیو یک پیشخوان یکپارچه و قفسه‌های چوبی در جلوی ورودی کافه بین نانوایی روباز و فضای غذاخوری اولیه قرار داد.

میزها، چهارپایه ها و کابینت ها توسط صنعتگران محلی با استفاده از چوب کاراگاچ منشأ منطقه ای تولید شده است، در حالی که صندلی های روکش شده توسط یوز قزاقستان و وسایل وارداتی از &سنت و هی “ملیله فضایی” را کامل کنید.

در سمت پشت رستوران، یک ناحیه ثانویه برای نشستن با یک دیوار دادو پررنگ و زرد رنگ مشخص شده بود.

باکوبایوا گفت: “نیم رنگ کردن دیوارها تکنیکی است که در تمام ورودی ها و تاسیسات شهرداری در دوران شوروی استفاده می شد.”

این روش آگاهانه مورد استفاده قرار گرفت؛ ما می‌خواستیم با افزودن عناصری مانند پارچه‌های راه راه، لامپ‌های هنری و میزهای ساخته‌شده از پلاستیک بازیافتی با الگوهای «کنفتی»، این تکنیک زاهدانه را دوباره تفسیر کنیم و به آن حسی دنج بدهیم.»

راهروی حمام با کاشی های شطرنجی روشن به عنوان نقطه مقابلی پر جنب و جوش با بقیه رستوران پوشیده شده بود.

باکوبایوا گفت: «الگوی شطرنجی روی کف، دیوارها و سقف حمام در ابتدا به عنوان یک جلوه بصری برای از بین بردن صفحات یک فضای نامتناسب باریک و بلند اختراع شد.

راهروی توالت‌ها می‌خواست مانند یک «آشت کت» رنگی روشن باشد: بلافاصله قابل مشاهده نیست، اما برای چشم کاربری که به اعماق فضا رفته است، خوشایند است.

دو اثر هنری کلیدی برای این پروژه انتخاب شدند که اولین آنها تصویری از شهر آلماتی بود نوربل نورخمت و دومی اثری انتزاعی از اسل نوسیپکوژانووا در تفسیر مجدد الگوهای قزاقستانی.

باکوبایوا توضیح داد: “ما می خواستیم این هنر ایده فضای عمومی شهری را منعکس کند و داستان ساختمان را بازگو کند.”

“دیوارها همچنین دارای عکس هایی از ساخت و ساز ساختمان و نقاشی بازسازی شده از نمای اصلی هستند که به خود ساختمان به عنوان یک شیء معماری و شاهدی فیزیکی برای تاریخ ادای احترام می کنند.”

استودیو NAAW یک دفتر معماری قزاقستانی تحت رهبری زنان است که در آلماتی مستقر است و در سال 2019 توسط الویرا باکوبایوا و آیسولو اوالی تأسیس شد.

دیگر فضای داخلی رستوران که اخیراً در Dezeen به نمایش گذاشته شده است شامل رستورانی در پرتغال با نیمکتی ساخته شده از سنگ نمک باستانی توسط Studio Gameiro و مجموعه ای از مکان های مهمان نوازی در آسمان خراش دیترویت دهه 1920 توسط شرکت متد است.

عکاسی توسط Damir Otegen است