هنرمند معاصر چند رشته ای خودآموخته ب رابرت مور هنر را چیزی فراتر از یک حرفه می‌داند – او از آن برای نجات جانش تشکر می‌کند. او نقاشی را به عنوان یک خروجی ذهنی و عاطفی برای مقابله با اعتیاد به مواد مخدر و اعتیاد به الکل آغاز کرد. او به اشتراک گذاشت: “به عنوان یک الکلی و معتاد در حال بهبودی، هنر درمان من است و من در تولید اثر به عنوان جایگزینی سالم برای اعتیاد و اختلالات سلامت روان (معروف به قدرت های فوق العاده) احساس رضایت می کنم. تا زمانی که من روایت و روایتی را بازنمایی می‌کنم که آسیب‌پذیرترین اشکال اصالت و رشد را در معرض دید قرار می‌دهد، آن‌گاه این را به‌عنوان شکلی از ارز برایم می‌بینم.»

برای رابرت، تلاش دائمی او برای خوشبختی با تحقق و هدف تعریف می شود. او آن را در پیوند دادن روایات و گشودن درهایی برای ارتباط، رابطه، شفا و بحث بیشتر می یابد. رابرت ژانر خود را «روایت» تعریف می‌کند، از مجسمه‌سازی با چرخه تا پرتره انتزاعی و نئواکسپرسیونیسم شهری. هدف کار او «تضاد و برانگیختن تفکر در مورد روایت دیاسپورای آفریقایی و آمریکایی آفریقایی تبار، و همچنین تجارب اجتماعی و مدنی افراد و روایت‌های کم‌بازنمایی‌شده» است.

ب رابرت مور

رابرت با هر کلمه، قلم مو و ارتباط با کار، هدف را به ارمغان می آورد. گاهی اوقات، اگر موارد عمدی یا تصادفی روی هنر تأثیر بگذارد و بیننده را وادار به واکنش خاصی کند، می‌توان آن را تحریک آمیز تلقی کرد. زیرا مانند بیشتر انسان ها، هرگز نمی توانید بدانید که چه تأثیرات و تجربیاتی بر زندگی آنها تأثیر گذاشته است. به این ترتیب، رابرت از طریق هنر خود سعی می‌کند مفروضات ذهنی «نرم» را که می‌تواند منجر به یک روایت شود، از بین ببرد، در عوض مستقیماً با آن روبه‌رو شود.

آثار رابرت را می توان در تاسیسات عمومی و خصوصی در سراسر جهان یافت. او همچنان بدون محدودیت قوانین، سبک یا نام تجاری، تسلط بر هنر خود را توسعه می دهد. او دائماً در حال تکامل است.

امروز، ب. رابرت مور به ما ملحق می شود جمعه پنج!

1. پدر بودن

من بعد از پدر شدن یاد گرفتم که عشق واقعی چیست. بچه های من هر روز به من الهام می بخشند، به عنوان یک فرد و به عنوان یک هنرمند، حدس می زنم می توانید بگویید که بسیاری از هنرهای من بازتابی از نبوغ آنهاست. من می‌خواهم دنیا را به آنها بدهم، اما مهم‌تر از آن، می‌خواهم دنیایی را به آنها بدهم که در آن بتوانند همان چیزی باشند که هستند، در آنجا احساس راحتی کنند که خودشان باشند و دیده شوند. بسیاری از هنر من از آنها الهام گرفته شده است، مجموعه من “Imagine a World; Brown Like Me” با من شروع کرد که می خواستم یک جای خالی را پر کنم و چیزی برای دخترم ایجاد کنم. این چرخش خود من به دنیای به ظاهر تمام سفید کارتون های کودکان بود و از آن زمان بسیار بیشتر شده است. من همه اینها را به فرزندانم و نیاز به عنوان یک پدر و مادر نسبت می دهم تا آنها را قدرتمند و دیده شوند.

2. زندگی با هنر

من قبل از اینکه یاد بگیرم با هنر زندگی کنم با اعتیاد زندگی می کردم و بگذارید به شما بگویم زندگی با هنر خیلی بهتر است. اما با جدیت تمام، من زندگی ام را مدیون هنر هستم. این درمان و فرار من است. زندگی با هنر، زندگی با آزادی است. اینکه بتوانم افکار و احساساتم را روی بوم رها کنم، هیچ چیز قابل مقایسه نیست. سفر من به عنوان یک هنرمند مستقل نیز چیزهای زیادی در مورد خودم و کارآفرینی به من آموخت. هنر درهای زیادی را به روی من باز کرده و به معنای واقعی کلمه به من فرصتی دوباره برای زندگی داده است. من هر روز احساس قدردانی می کنم که کاری را پیدا کرده ام که دوست دارم انجامش دهم و کاری که مرا بسیار برآورده می کند.

3. مسافرت کردن

من در آیووا به دنیا آمدم و بزرگ شدم، هنوز در آیووا زندگی می کنم، تمام زندگی من اینجاست. بنابراین، من فکر می‌کنم عادلانه است که مسافرت در فهرست قرار بگیرد. بیرون رفتن و تجربه افراد و فرهنگ های مختلف هیجان انگیز است. خوشبختانه، من برای کار زیاد به مسافرت می روم، و برخی از لحظات مورد علاقه من شامل ملاقات با افراد همفکر و ایجاد ارتباطات معتبر است. من همچنین دوست دارم بچه هایم را به تعطیلات ببرم و این حس خوبی است که بتوانم آن را داشته باشم و با آنها خاطرات جدیدی بسازم.

4. فضای باز (پیاده روی، بسکتبال، اسکیت، گلف)

فضای باز عالی! شما می شنوید که من کلمه آزادی را زیاد می گویم – ورزش کردن، بیرون بودن، چه چیزی آزادتر از این؟ با بزرگ شدن سیاه پوست در یک شهر عمدتاً سفیدپوست، واقعاً می توانستم ظاهر شوم و خودم در دادگاه باشم. هیچ چیز مانع من نبود، اولین طعم آزادی من. با داشتن دو پسر، من همچنین دوست دارم با آنها بازی کنم و بازی آنها را تماشا کنم و مهارت های خود را در زمین و خارج از زمین پرورش دهم. آیووا خانه چندین مسیر پیاده‌روی عالی است و من زمان خود را به اسکیت و گلف می‌گذرانم. بیرون بودن در فضای باز و پذیرفتن آنچه جهان برای ارائه دارد، برایم شادی می آورد. من می توانم اجازه دهم ذهنم آرام شود و روی آنچه در آن لحظه در مقابل من است تمرکز کنم و زیبایی واقعی طبیعت را درک کنم.

5. آشپزی

آشپزی برای خودش یک هنر است و من ممکن است به هیچ وجه سرآشپز نباشم اما دوست دارم در آشپزخانه مشغول شوم. ایجاد و اتصال به ریشه های من از طریق غذا برای من خاص است. من فکر می کنم آشپزی راه را برای ارتباط با دیگران نیز می دهد. من بیشتر برای خودم و بچه‌هایم وقتی در خانه هستند آشپزی می‌کنم، و وقتی آنها از خوردن هر چیزی که من آماده کرده‌ام لذت می‌برند، احساس خوشحالی می‌کنم. این واقعاً چیزهای کوچکی هستند که می توانند لحظات بزرگتر و خاطرات بهتری در زمانی که با خانواده هستید باشند. آشپزی همچنین به من این امکان را می دهد که به بخش متفاوتی از خود خلاقانه خود دست بزنم و خودم را به گونه ای بیان کنم که هیچ چیز دیگری انجام نمی دهد.

کار توسط ب. رابرت مور:

“ما برمی خیزدیم” قطعه ای پایدار است که از مواد چرخش شده و پایدار ایجاد شده است تا نشان دهنده انعطاف پذیری و قدرت جامعه سیاه پوستان باشد.

«گمشده: من»، یک قطعه انعکاسی ایجاد شده در زمانی که ب. رابرت مور با نامشخصی از آینده مواجه بود، اما همچنان امیدوار بود.

“لیل بادام زمینی” از سری، “Imagine a world; قهوه ای مثل من،» اینجا ب. رابرت مور شخصیت های کارتونی محبوب و نمادین را طراحی و دوباره تجسم می کند.

کلی بیل سردبیر ارشد دیزاین میلک است. این طراح گرافیک و نویسنده اهل پیتسبورگ از زمانی که به یاد می آورد عشق عمیقی به هنر و طراحی داشته است و از به اشتراک گذاشتن یافته های خود با دیگران لذت می برد. وقتی حواسش به هنر و طراحی عالی نرود، او را می‌توان یافت که در آشپزخانه به‌هم ریخته است، تا جایی که ممکن است اطلاعات مصرف می‌کند، یا روی کاناپه با سه حیوان خانگی‌اش. @designcrush او را در شبکه اجتماعی پیدا کنید.