من بالاخره یک صندلی ناهارخوری را پیدا کردم که دوستش دارم برای آپارتمانم در لندن، اما آیا اگر یک مکاشفه عمیق درونی در آن وجود نداشت، پستی از من بود؟ … نه. این بار، من آنچه را که در مورد روندها بسیار جذاب است تشریح کردم، کشف کردم که چگونه آنها می توانند تغییر عقیده در مورد تصمیمات طراحی را دشوار کنند، و نشان دادم که چگونه از طرح طراحی مدرن، مطابق با سنتی، در سراسر بریتانیا الهام گرفته ام. .

اگر چند ماه پیش در مورد معضل صندلی ناهارخوری من در اینجا در وبلاگ بخوانید، ممکن است تعجب کنید (یا اگر واقعاً من را بشناسید تعجب نکنید) که هیچ یک از گزینه هایی را که در ابتدا به آنها علاقه داشتم انتخاب نکردم. مطمئناً همه آنها گزینه های مناسبی بودند، اما هر کدام چیزی مهم و ضروری را از دست می دادند – خواه راحتی باشد، انسجام با بقیه آپارتمان من، یا برچسب قیمت مناسب. تصمیم گرفتم به دنبال چیزی باشم که تمام کادرها را علامت بزند و در عین حال به عناصری که در ابتدا با من صحبت می کردند توجه داشته باشم: فرم کلاسیک، احساس قدیمی و جزئیات فلزی که با روکش های کرومی در بقیه قسمت های آپارتمان همخوانی داشته باشد. به عنوان یادآوری، اینجا همان جایی است که ما آن را متوقف کردیم:

جایی در طول جستجوی مداومم برای صندلی عالی، به طور تصادفی با اینها برخورد کردم زیبایی های بروئر در وینتریور (یک بازار آنلاین برای لوازم خانگی قدیمی که در لندن نسبتاً محبوب است). این صندلی‌ها بلافاصله توجه من را به خود جلب کردند و واکنش مثبتی را در درون من برانگیختند، اما من (به اشتباه) فکر کردم که اگر با یک صندلی کلاسیک بروئر بروم، باید صندلی و/یا پشتی بافته شده داشته باشد – زیرا این روند فعلی است… چرم نیست بنابراین من به جستجوی یک نسخه بافتنی ادامه دادم، که در نهایت هیچ گزینه ای که باعث شد احساس کنید هر چیزی.

در حالی که دارم این مقاله را می نویسم – به اندازه کافی خنده دار – برای ناهار در رستورانی در مرکز لندن نشسته ام که دقیقاً از این نوع صندلی استفاده می کند…

… که برجسته می کند راحت چیزی در مورد گرایش های طراحی آنها قابل مشاهده هستند. آنها تست شده اند. آنها به ما این امکان را می دهند که بدون انجام کارهای سنگین مورد نیاز برای درک «چرا» و «پس چی» مرتبط با چیزهای زیبا، تصمیم بگیریم. آنها معمولا فقط کار کردن– مستقیماً خارج از جعبه – و می تواند ما را به انتخاب های “روند” خود افتخار کند. و این اصلا بد نیست! بسیاری از ما الف) زمان ب) پیشینه، یا ج) منابع لازم برای انجام کار عمیق برای درک عناصر/اصول/علوم هنر و طراحی که گرایش های مد روز را مد روز می کنند، نداریم.

گرچه برای من، روندها می توانند بسیار خفه کننده باشند. من هم مانند بسیاری از شما، زمان زیادی را صرف جستجوی الهام از طراحی در اینستاگرام، پینترست و ساعت های زیادی از نمایش های شبکه Magnolia می کنم. همیشه، آن محتوا در نهایت در مغز من جاسازی می‌شود و بر آنچه من تأثیر می‌گذارد فکر من دوست دارم. شما همان چیزی هستید که می خورید، و من فکر می کنم که من خیلی از صندلی های پشت بافته بروئر را به نفع خودم خوردم.

… تشبیه ضعیف است، اما فکر می‌کنم که شما به رانش من پی برده‌اید.

جدول | گلدان | ریل آشپزخانه | قلاب های آشپزخانه

به این ترتیب، متوجه شدم که همچنان به گزینه چرم باز می گردم. هر بار که به عکس‌های آنها در وینتریور نگاه می‌کردم، شکمم پایین می‌آمد. در نهایت، تصمیم گرفتم از پیش‌فرض‌هایم در مورد نوع صندلی‌ای که فکر می‌کردم به آن نیاز دارم چشم‌پوشی کنم، زیرا در پایان روز، این پیش‌فرض مبتنی بر این ایده بود که برای «موفق»، باید به تعریفی دلخواه پایبند باشم. از آنچه دیگران دوست داشتند این سر و صدا را بالا بیاور در نهایت، اگر چیزی شما را خوشحال می کند، کافی است. صرف نظر از اینکه چقدر مرسوم است – یا نامحبوب -.

هرچند منصفانه بگوییم، این انتخاب یک انحراف گسترده از انتخاب اولیه من نیست (و مطمئناً این یک غیر محبوب صندلی). فرم صندلی شبیه یکی از صندلی های من است مدعیان برتر، اما صندلی های چرمی هستند خیلی راحت تر از یک جایگزین بافته شده. من غنیمتم را ساعت ها روی این صندلی ها نشسته ام و هیچ دردی برایم وجود ندارد!

نحوه بازی این صندلی ها روی میز مرمر من است جادویی. به نوعی، آنها با انرژی یکدیگر مطابقت دارند. ظرافت انحناهای میز از نرمی صندلی های چرمی صندلی سخن می گوید و تاریکی صندلی ها التماس می کند که با روشنایی میز متعادل شود. بازوهای چوبی مشکی و فرسوده صندلی ها نیز مرز بین سخت و نرم را نشان می دهد. چنین جفت کلاسیکی، بدون شک، اما یکی که اخیراً زیاد ندیده ام.

درخت زیتون مصنوعی | قابلمه

رنگ گرم چرم فقط قلبم را گرم می کند. من به اندازه کافی خوش شانس هستم که در این فضا نور بسیار روشن شبانه را دریافت می کنم (همانطور که از این عکس ها می توان فهمید)، و روشی که چرم نور خورشید را می خورد، چنین صحنه مجللی را ایجاد می کند. رنگ کنیاکی صندلی ها به اندازه کافی خنثی است که در آزمون زمان مقاومت کند، اما به اندازه کافی پر جنب و جوش است که واقعاً بیانیه ای داشته باشد (شبیه به صندلی قرمزی که قبلاً به آن کشیده شده بودم). این صندلی ها مطمئناً قطعات سرمایه گذاری بودند، اما من نسبتاً مطمئن هستم که تا آخر عمرم روی آنها خواهم ماند. آنها احساس می کنند ارزش آن را دارند. یک درصد.

سایر جزئیات اتاق ناهار خوری

گلدان پارچ | سطل زباله

به طور کلی، در حالی که این اتاق هیچ یک از کارهای DIY پر تاثیر کار گذشته من را به رخ نمی کشد (اما نگران نباشید، این در راه است…)، دارای انرژی آرام و هماهنگی است که برای این خانه بسیار طبیعی است. من تصمیمات طراحی بسیار عمدی و کاربردی را برای این گوشه کوچک گرفتم که به آن احساس خاصی می‌دهد.

آینه (وینیج از لیفتراک جامعه)

وقتی داشتم ایده‌هایی را برای این فضا تعریف می‌کردم، یک رویای تصادفی در مورد وضعیت نرده‌ای برای صندلی دیدم. بله، من عجیب هستم و اغلب رویاهای الهام‌بخشی در مورد پروژه‌ها می‌بینم (همانطور که تخت خواب من در آرلینگتون شکل گرفت). من از آن رویا بیدار شدم و فکر کردم “… این واقعا می تواند کار کند” و متعاقباً به سمت Ikea رفتم تا چندین مورد از آنها را بگیرم. ریل آشپزخانه مشکی و قلاب ها.

من دوست دارم که این ریل ها اهداف متعددی را انجام می دهند. در درجه اول، آنها به من اجازه می دهند یک کیسه برزنتی برای نگهداری وسایل بازیافتی ام آویزان کنم (به دلایلی ذخیره سازی قابل بازیافت در این آپارتمان برای من بسیار دشوار است). علاوه بر این، روشی که من ریل ها را در کل فضا نصب کرده ام، توهم نوعی ریل صندلی را ایجاد می کند که ارتفاع بلند سقف را می شکند و فضای ناهارخوری را بیشتر شبیه یک فضای عمدی و اختصاصی می کند.

نقاشی های رنگ روغن (وینتیج از artsper.com)

ریل‌ها همچنین به من اجازه می‌دهند اشیاء زیبا را به‌صورت دائمی آویزان کنم، که برای چرخاندن گیاهان و آثار هنری بسیار عالی خواهد بود – مانند این رشته مروارید و هنر پارچه‌ای که در اسپانیا خریدم.

من همیشه می‌خواستم نقاشی‌های رنگ روغن منظره دریایی قدیمی داشته باشم، و دیدن امیلی که در اتاق تلویزیون جدیدش دیوار گالری مناظر دریا محور را دنبال می‌کند، الهام بخش من شد تا در نهایت جهش کنم. من به اندازه کافی خوش شانس بودم که این دو نقاشی را از طرف من هدیه دادند Artsper: یک منبع آنلاین برای تهیه آثار هنری اصلی از سراسر جهان. این نقاشی‌های نیوانگلند شایر – که در سال 1891 توسط یک هنرمند هلندی به نام پیتر کوستر کشیده شد – از راکپورت ماساچوست به لندن فرستاده شد. با توجه به شرایط فعلی من در لندن، چیزی در مورد داستان آمریکایی-اروپا این هنرمند احساس می شود.

شما ممکن است این آینه را از پروژه اتاق غذاخوری من در آرلینگتون تشخیص دهید. مناسب بود که آن را با خود به لندن بیاورم و در این فضا آویزان کنم، تا ادای احترامی کوچک به درس هایی که از ایجاد فضا در آن خانه آموختم.

در نهایت، من به انتخاب صندلی ناهار خوری خود در این فضا، و انتخاب های مستمری که برای تبدیل این آپارتمان اجاره ای به یک سکوی فرود عمدی در طول ماجراجویی های اروپایی خود در چند سال آینده انجام می دهم، افتخار می کنم. معماری آپارتمان و خود ساختمان (و بسیاری از بریتانیا) مطالعه جالبی در تعادل مدرنیسم و ​​سنت گرایی است، که موضوعی است که من از آن الهام گرفته ام تا اینجا در خانه مطالعه کنم.

بنابراین، نظر شما در مورد انتخاب من چیست؟ و نظر شما در مورد گرایش‌های طراحی چیست – سالم و مهم، یا دلخواه و غیر ضروری؟

*طراحی و عکس توسط مالکوم سیمونز